Hans Henrik Morch jest bez wątpienia
jednym z największych orędowników idei analogowych systemów audio. Już
w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia dał się poznać jako człowiek
dobrze rozumiejący problemy z jakimi borykali się konstruktorzy ówczesnych
gramofonów. Po kilku latach zbierania doświadczeń i obserwacji, światło
dzienne ujrzały ramiona będące ukoronowaniem jego prac badawczych.
Ramię Morcha składa się z podstawy zawierającej układ łożysk,
przeciwwagę, oraz z windy i rury ramienia. Cechą wyróżniającą
konstrukcje Morcha jest demontowalna rura ramienia, którą mocuje się do
podstawy za pomocą tylko jednej śruby. Dostępne są cztery typy rur, każda
o innym ciężarze (od 4 do 14 g.), co pozwala na optymalne
dopasowanie do posiadanej wkładki. Kształt rury, oraz wypełnienie jej
materiałem tłumiącym przeciwdziała rezonansom mechanicznym mającym wpływ
na pracę układu drgającego wkładki. Posiadacze kilku wkładek mogą
zaopatrzyć się w więcej rur i dzięki temu nie muszą każdorazowo
justować systemu - oczywiście pomijając kwestię siły nacisku, oraz
wysokości. Komora zawierająca łożyska jest przesunięta w bok w
stosunku do osi wzdłużnej zapewniając asymetryczny rozkład obciążenia.
To rozwiązanie przeciwdziała symetryzacji rezonansów w układzie
zawieszenia. Korpus ramienia wraz ze sztywno zamocowaną rurą i układem
przeciwwagi stanowi dosyć dużą masę, zapewniając tym samym efektywne
tłumienie wibracji pochodzących od wkładki, nim te dotrą do układu łożysk.
Przeciwwaga składa się trzech ciężarków o różnej masie ustalających
właściwy rozkład obciążeń, oraz jednego ciężarka odpowiedzialnego
za siłę nacisku. Mimośrodowy system mocowania obciążników umożliwia
regulację ramienia również w płaszczyźnie poprzecznej (azymut).
Wspomniane wcześniej łożyska są zamocowane dosyć wysoko, praktycznie
znajdują się one na przedłużeniu płaszczyzny określanej przez
powierzchnię płyty, dzięki czemu zminimalizowano wpływ
"pofalowanych" płyt na pracę systemu wkładka-ramię.
Kompensację siły dośrodkowej (antyskating) zrealizowano za pomocą
spiralnej sprężyny, której napięcie jest płynnie regulowane za pomocą
dźwigni. Siła przenoszona jest poprzez nylonową strunę na korpus,
gdzie dzięki dokładnie ustalonemu punktowi zaczepienia zachowana jest właściwa
geometria układu antyskatingu. Copyright © 2000-2014 RCM |